Slums en lunch in Mumbai

Onze tijd in India zit er op en ons laatste bestemming Mumbai was een aangename verrassing voor ons. We hadden niet verwacht dat deze stad met 16 miljoen inwoners zo sfeervol zou zijn. Vooral de wijk Colaba,in het zuiden van de stad en waar wij verbleven, was erg gezellig met de vele winkeltjes,hotels en restaurants. Vanaf het dakterras van ons hotel keken wij uit op de “Gateway of India” (een 26 meter hoge triomfboog) en het “Taj Mahal Hotel” (koloniaal gebouw en het bekendste hotel van Mumbai). Bij deze monumenten was het erg druk in verband met de voorbereidingen van “Army 2014 day”. Veel militairen in prachtige uniformen op de been en op het plein voor de boog stonden militaire voertuigen opgesteld. Helaas zullen wij de plechtigheden morgen niet meemaken. Ook vandaag is het een feestdag in Mumbai maar hebben nog niet precies kunnen ontdekken waarom. De vliegers die overal verkocht worden zien we niet terug in de lucht. Wat deden we zoal in Mumbai:

Zondag hebben we een wandeling gemaakt langs de bekendste gebouwen van de stad. Zo zagen we de universiteit, het hooggerechtshof, de St. Thomaskathedraal en het oude stadshuis. De meeste indruk maakte het Victoria Terminus treinstation, gebouwd in victoriaanse stijl met neogotische en Indiase elementen. Een stenen leeuw en tijger bewaken de toegangspoort. De klok aan de voorgevel heeft een doorsnede van ruim 3 meter. De drukte op en rond het station is enorm. We wandelen langs cricket velden naar de Marine Drive, de beroemde boulevard van Mumbai. De 8 km lange weg vinden wij niet echt spectaculair. Enorm schrijnend om te zien in Mumbai, de vele bedelaars die er rond lopen/kruipen. Vooral de moeders met kleine kinderen zijn hartverscheurend en wij weten ook niet goed hoe we hier mee om moeten gaan. We kunnen ze niet allemaal helpen.

Maandagmorgen om 09.00 uur hebben we een city tour geboekt en daar zien we een heel ander deel van de stad, het echte Mumbai. We bezoeken een wasplaats, hier doen duizenden mannen (jaja) de was voor hotels en particulieren. De mannen (dhobi walla’s of wasbazen) staan in betonnen waterbassins en slaan het wasgoed op de stenen schoon: zwaar werk, waarmee ze een karig loon verdienen. Daarna gaan we naar een van de vele slums of sloppenwijken die de stad rijk is. Mumbai is een van de snelst groeiende steden van India en heeft een schrikbarende overbevolking. Bijna de helft van de bevolking woont in een slum. Werkelijk ongelofelijk om te zien hoe deze mensen wonen, verschrikkelijk. Het is niet alleen armoede wat je aantreft want ieder krotje heeft een televisie en een koelkast en volgens de gids is bijna iedereen “happy”. Omdat er maar een paar uur per dag leidingwater is, ontbreken er privé toiletten en dat ruik je. Vervolgens bezoeken we heilige plaatsen/tempels waar wij ons totaal niet op ons gemak voelen omdat we gewoon niet weten wat de regels zijn. We bezoeken op de Malabar Hill de Hangende Tuinen en de Torens der Stilte. De laatste rustplaats voor de “parsi” gemeenschap . Zij willen niet begraven of gecremeerd worden maar laten de doden achter voor roofvogels om verslonden te worden, heel luguber. We bezoeken het huis waar Ghandi een aantal jaren heeft gewoond, het is nu ingericht als museum. Rond het middaguur zien we hoe het lunchsysteem van de “dabba walla” werkt, ik zal het kort proberen uit te leggen. Zodra de man op weg gaat naar zijn werk, begint zijn echtgenote met de bereiding van de lunch. De verschillende gerechten worden in aparte aluminiumbakjes gedaan, die perfect op elkaar passen en in een 30 cm hoge koker gaan, de “dabba”. Die wordt afgesloten door een deksel met een handvat, waardoor een handzaam emmertje ontstaat waarin de maaltijd lange tijd warm blijft. Halverwege de ochtend worden de emmertjes opgehaald door een “dabba walla” en naar een verzamelpunt in de wijk gebracht. Daar worden de duizenden dabba’s gesorteerd op bestemming, aan de hand van een kleurcodering op het deksel. De lunchboxes worden vervolgens per trein vervoerd door heel de stad. Daar komen ze tegen het middaguur aan en worden op eindbestemming geselecteerd. Een volgend team vervoert ze per handkar of fiets naar de diverse kantoren. Het systeem bestaat al sinds de jaren twintig van de vorige eeuw en blijft populair, zelden gaat per een maaltijd verloren (volgens ons reisboek maar één op de zes miljoen keer). Waarom niet gewoon eten in een goedkoop restaurant ? De meeste mannen geven de voorkeur aan een lunch welke thuis is bereid en nogal wat tijd in beslag neemt. Wij hadden er nog nooit van gehoord en vonden het geniaal bedacht.
Eind van de middag bezoeken we zelf nog 2 bazaars in de stad, dat blijft een favoriete bezigheid van ons. We kopen allerlei prullaria en kijken onze ogen weer uit. Je moet constant blijven opletten waar je loopt, of er ligt een dikke koeienflats, of er zit een gat in de weg, of er komt weer een handkar voorbij.
Iedere avond eten we bij Café Mondegar, niet alleen geliefd bij de toeristen maar ook bij de Mumbaiers (?). Een gezellige kroeg met gruwelijk koud bier, Indiase rosé, lekker vlees en heerlijke westerse muziek afkomstig van een jukebox. De muren zijn prachtig beschilderd door de striptekenaar Mario Miranda.

Vandaag hadden we geen zin meer om Elephanta Island te bezoeken, weer een trip van een halve dag naar tempels. In plaats daarvan laten we ons afzetten bij de Chor bazaar (antiek en meubels) maar deze is gesloten vanwege de feestdag. Onderweg zien maar horen we vooral de enorme geluidsinstallaties op iedere hoek van de straat, wat een herrie. We laten ons afzetten bij het prachtige station en wandelen/slenteren lekker door de stad. En we blijven maar kopen…Pierre 2 broeken en ik weer een prachtige glitterjurk (voor de carnaval). Net onze rugzakken gepakt en alles past er gelukkig nog in.

Morgen vertrekken we om 6 uur naar het vliegveld en rond de middag zouden we dan in Dubai moeten zijn. We verwachten dat het verschil met India gigantisch zal zijn maar we hebben er veel zin in. Dus tot over een paar dagen.

Groetjes Pierre & Sandra